من، پنجره، خیابان

  دنبال جایی می گردم که بتوانم تکه تکه هایم را در آنجا دور هم جمع کنم...  هنوز که پیدا نشده ،ولی بر طبق وسواس همیشه، تکه های احتمالی  را چند بار جمع زدم تا حسابشان دستم بیاید... گاهی کم می زنند و گاهی زیاد...نمی دانم چرا...شاید اشتباه از من است که فکر می کردم  می توانم بشمارمشان ... فکر می کردم به اندازه  بودن و حسرت و پیشمانی و آرزو و  امید و ناامیدی هایم تکه ای در گوشه ای به انتظار بازگشت به جایی مبهم و  شاید موهوم ولی وعده داده  شده نشسته است...