من، پنجره، خیابان

دیگر می توانم با خیالی تهی ، از توده های بی شکلی  که آرمانشان  زوال تدریجی و اگر دست داد یک جای ماست متنفر باشم... و  کابوس نفرتم را جایگزین تمام رویاهایشان  کنم...